कहाँ हराएँ म,
चकमन्न रातको छायाँमा
कि घामले पोल्ने उज्यालोको आगोमा?
स्वप्निल रंगहरू बिलाए
कि कठोर यथार्थले थिच्यो?

हिजोको सरलता,
फूलझैं हाँस्ने जीवन
कहाँ गुम्यो?
आज किन मनको झ्यालमा
धूलोको पर्खाल देखिन्छ?

ताराहरू झरेझैं सपना फुटे
कि समयले बाटो हरायो?
दृष्टिकोण तिमल्सियो,
उज्यालो धुमिल भयो।

तर म अझै तिरमिराइरहेछु,
अझै उज्यालो खोज्दै छु।
किनभने नदी रोकिँदैन,
र फुटेको धरातलमै
नयाँ बिरुवा उम्रन्छ।

हराइनँ म।
समयको हातले
मलाई नयाँ आकार दिँदैछ।
जस्तो पत्थर खोप्दा मूर्ति बन्छ,
पीडाले मलाई कविता बनाउँदैछ।

अब म आफैंलाई भेट्नेछु।
यो यात्रामा आफ्नै कथा लेख्नेछु।
हराएको होइन,
म त पुनर्जन्मिएको कविता हुँ।